Het is zover!
Het is zover!
Vochtige olijven kunnen we namelijk niet afhalen. Maar vandaag hebben we geluk; het is droog. We kunnen aan de bak. Na een stevig ontbijt klimmen we op de tractor richting de olijfgaard waar we verzamelen met onze buren. We weten wat we moeten doen, omdat het ‘al’ het tweede jaar is dat we oogsten. Maar het is natuurlijk wel weer even wennen.
Oogsten vraagt goede voorbereiding. Voordat één olijf van de boom komt, is er al een hoop gebeurd. Zeker in dit heuvelachtige landschap. Eerst laden we alle benodigdheden op de kar achter de tractor. Meterslange netten, ijzeren piketten, kleine harkjes, mechanische oogst-apparaten, kratten en klemmen. Bij de bomen aangekomen rollen we de meterslange netten uit, prikken we de ijzeren paaltjes in de grond (anders rollen de olijven uit de netten naar beneden) en klemmen we de netten vast rond de boom. Gretig als we zijn, rennen we de heuvel op en af. Onze kuiten roepen ons na een tijdje terug. Rustig aan, we hebben genoeg tijd.
De eerste oogst brengen we binnen 36 uur naar de perserij. Het is er een drukte van jewelste. ‘Questo è il mio momento!’ roept Cristian, een van de eigenaren, enthousiast naar me als we binnenkomen. Dit is mijn moment, en zo is het. Eens per jaar zo’n vier tot zes weken dag en nacht werken om alle eigenaren blij te maken met hun olijfolie. En ook wij zijn blij. We hebben genoeg olijven om ons ‘eigen’ persproces te krijgen. Want als je te weinig kilo’s meebrengt, ga je in een grote hoop mee met de olijven van anderen.
Ik vraag hoeveel procent dit jaar het gemiddelde is. Volgens Cristian zo’n dertien procent. Het percentage is hier jaarlijks onder de olijfgaard-eigenaren een veel besproken onderwerp. Hoeveel van die fantastische olie haal je uit de kilo’s? Hoe hoger hoe beter! En ook wij zijn onwijs benieuwd hoe wij dit jaar scoren. In de kwaliteit en de opbrengst vind je de liefde terug die je erin gestoken hebt. Na ongeveer een uur, waarin de olijven worden gewassen, gedroogd, gekneed, gescheiden en gefilterd, is het zover. De olie stroomt langzaam de roestvrijstalen tanks in.
Het resultaat is geweldig. We zien een groengele olie die geweldig ruikt. Een betoverend moment. De smaak is werkelijk fantastisch. Trots kijken we elkaar aan. We pakken onze vaten en kijken vragend naar Cristian. Hij toont een veelbelovende blik. ‘Zestien procent’, zegt hij. Juichend lopen we naar buiten.
